Γιάννη ψωμί για την άλλη μέρα να αφήνεις ,δουλειά να μην αφήνεις

<<Γιάννη ψωμί για την άλλη μέρα να αφήνεις ,δουλειά να μην αφήνεις>>

Η συμβουλή αυτή του παππούλη μου, του Κωσταντή -Πάλλα ,πάντα μού έρχονταν στο μυαλό ,πολύ περισσότερο τώρα με την οικονομική κρίση.

Ο παππούλης μου λοιπόν ήταν ένας απλός χωρικός, αγράμματος αλλά πολύ περήφανος και κυρίως δημιουργικός. Εκεί πού έζησε και δραστηριοποιήθηκε τα χωράφια ήταν λίγα και

οι δυνατότητες περιορισμένες. Αφού δεν μπορούσε να μεγαλώσει τον κλήρο του με αγορές το πραγματοποίησε παρεκτρέποντας χειμάρους και εκχερσόνοντας ακαλλιέργητες

εκτάσεις,φύτεψε μηλιές ,καστανιές τις αγκοριτσιές τις μετέτρεψε σε αχλαδιές και δημιούργησε παραγωγή από το πουθενά. Μέχρι και σήμερα απολαμβάνουμε τους κόπους

του. Ο παππούλης μου δεν θα έπεφτε ποτέ σε οικονομική κρήση γιατί η οικονομική του πολιτική(( δούλεψε και κατανάλωσε λιγότερα από όσα παράγεις)) ήταν ασφαλέστερη από

αυτήν από ακολούθησε η ΕΛΛΑΔΑ από το 1981 και μετά ,η οποία συνοψίζεται σε ((λιγότερη δουλειά και καλοπέραση με Δ Α Ν Ε Ι Κ Α)) , κατανάλωσε δηλαδή περισσότερα από αυτά

που παράγεις.

Ένα κράτος χωρίς παραγωγικές δομές , με κύριο μοχλό το Δημόσιο Τομέα και εχθρικό προς την Ιδιωτική παραγωγική οικονομία δεν έχει τύχει επιβίωσης πουθενά στο Κόσμο.

Ο Γεώργιος Σουρής ,ο μεγάλος αυτός Σατυρικός ποιητής (1853-1919) έγραφε:

Ποιος είδε κράτος ξακουστό, μέσα στη Γή μοναδικό, εκατό να ξοδεύει και πενήντα να μαζεύει.

Το πρόβλημα μας είναι διαχρονικό. Από το 1821 βαδίζουμε στόν ίδιο ρυθμό. Δεν είναι η πρώτη φορά που πτωχεύουμε, αλλά είναι λυπηρό που συνεχίζουμε στα ίδια λάθη για 200

χρόνια, με διαλλείματα.

Όταν ξεκίνησε τη σταδιοδρομία μου το 1976 ανεργία δεν υπήρχε, χιλιάδες εργοστάσια λειτουργούσαν και υπήρχε παραγωγή.

Το 1981 ανακαλύψαμε ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε δουλεύοντας όλο και λιγότερο, εγκαταλείποντας την παραγωγική δομή και δανειζόμενοι όλο και περισσότερο.

Ξαφνικά η Ελλάδα έγινε χώρα αναπήρων, αναπηρικές συντάξεις παντού ,συντάξεις εθνικής αντίστασης και σε 10χρονα κατά τη διάρκεια της εθνικής αντίστασης.

Πλουσιοπάροχες συντάξεις, πού σε πολλές περιπτώσεις δεν αντιστοιχούσαν σε ασφαλιστικές καταβολές, απίθανα ποσά εφ άπαξ, αλλά με ΔΑΝΕΙΚΑ.

Το 80% του χρέους (κατά Γιαννίτση) οφείλεται στο συνταξιοδοτικό. Η σχέση ένας εργαζόμενος προς ένα συνταξιούχο, όπως περίπου έχει διαμορφωθεί σήμερα δεν μπορεί

να εξυπηρετήσει και να εξασφαλίσει το ύψος των κονδυλίων για συνταξεις , γιατί με απλή αριθμητική όταν ένας εργαζόμενος καταβάλει περίπου 350 ευρώ για εισφορές και κατά

μέσο όρο ένας συνταξιούχος παίρνει 800 περίπου ευρώ, τα νούμερα δεν βγαίνουν.

Οι μισοί περίπου εργαζόμενοι σήμερα είναι μειωμένης απασχόλησης με συνέπεια να καταβάλλουν εισφορές 175 ευρώ.

Αν δεν αλλάξει η σχέση εργαζομένων-συνταξιούχων το πρόβλημα δεν λύνεται ,αντίθετα θα επιδεινώνεται. Σήμερα υπάρχει περίπου ένας αριθμός 400000 αιτήσεων συνταξιοδότησης

που καθυστερούν με ετήσιο κόστος τουλάχιστον τεσσάρων δισεκατομμυρίων.

Άλλη προοπτική για λύση του προβλήματος σε βάθος χρόνου, από την άμεση δημιουργία θέσεων εργασίας δεν υπάρχει.

Αυτή την προοπτική δεν μπορεί να την υπηρετήσει μια Κυβέρνηση εχθρική προς την ιδιωτική πρωτοβουλία. Υπέρμετρη φορολογία οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα

Οι σημερινοί κυβερνώντες πρίν αναλάβουν την εξουσία μας βομβάρδιζαν καθημερινά με δηλώσεις για ανθρωπιστική κρίση. Μετά την ανάληψη της εξουσίας η ανθρωπιστική κρίση,

ως δια μαγείας εξαφανίστηκε ενώ η κατάσταση έχει αποδεδειγμένα χειροτερέψει.

Η χώρα για να κάνει δική της οικονομική πολιτική πρέπει να βγή στις αγορές, απαραίτητη όμως προυπόθεση για να γίνει αυτό είναι η οικονομία να λειτουργεί με κανόνες ελεύθερης

οικονομίας και όχι άκρατου κρατισμού, αλλιώς θα σέρνεται από μνημόνιο σε μνημόνιο με χειρότερους κάθε φορά όρους.

Η χώρα είχε φθάσει ένα βήμα πρίν από αυτό ,αλλά η πολιτική μυωπία των ευρωπαίων και ο τυχοδιοκτισμός των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το απέτρεψαν, με αποτέλεσμα να υπογράψουμε το

επαχθέστερο και με μεγαλύτερη διάρκεια μνημόνιο.

Αντί για επαναφορά 13ης σύνταξης ,κατώτατου μισθού στα 751, ευρώ είχαμε την περαιτέρω μείωση συντάξεων κύριων και επικουρικών και κατάργηση ΕΚΑΣ με τον Νόμο

ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ.

Όλες οι Νέες κύριες συντάξεις θα είναι μειωμένες από 10-30 % και οι υπάρχουσες θα επαναπροσδιορισθούν και θα μειωθούν όλες από το τέλος του 2018.

Μέχρι τότε το κράτος θα καλύπτει κατά τα λεγόμενά του την διαφορά, πράγμα που πολύ σύντομα θα διαψευσθεί και θα ακολουθήσει την τύχη της επαναφοράς της 13ης σύνταξης.

Η άποψη ότι για τα δεινά μας φταίνε κάποιοι άλλοι ,κάποιοι μας χρωστάνε δεν οδηγεί σε λύση. Κανένας δεν μας ανάγκασε να δανειζόμαστε διαρκώς και με αυξανόμενους ρυθμούς,

ήταν δικιά μας επιλογή και εμείς οφείλουμε να λύσουμε το πρόβλημα.

Δεν έχω καμία ελπίδα ότι αυτό μπορεί να συμβεί και για αυτό περιμένω να έλθει η πραγματική ανθρωπιστική κρίση πολύ σύντομα .θα κλείσω με το ποίημα του ΣΟΥΡΗ

Ο ΡΩΜΙΟΣ

Στον καφενέ απ έξω σαν μπέης ξαπλωμένος, του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ, και

στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος, κανέναν δεν κοιτάζω ,κανέναν δεν ψηφώ

Σε μία καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω, το άλλο σε μίαν άλλη, κι ολίγο παρακεί αφήνω

το καπέλο,και αρχινώ με τόνο τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Ψυχή μου! Τι λιακάδα! Τι ουρανός! Τι φύσις! Αχνίζει εμπροστά μου ο καιμακλής καφές, κι

εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις, και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.

Βρίζω Εγγλέζους ,Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω και στρίβω το μουστάκι μ αγέρωχο

πολύ και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω τον ίδιον εαυτό μου και γίνομαι σκυλί

Φέρνω τον νούν στον Διάκο και εις τον Καραίσκο, κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,

τον Έλληνα είς όλα ανώτερο τον βρίσκω ,κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω, απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ

Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω, κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πώ

Στον καφετζή ξεσπάω ... φωτιά κε εκείνος παίρνει, αμέσως άνω κάτω του κάνω τον μπουφέ,

τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει ,και τέλος....δέν πληρώνω δεκάρα τον καφέ.

100 χρόνια μετά ακριβώς τα ίδια .....

ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ

ΠΑΛΛΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ